Hoera we zijn weer zwanger! Na 2 jaar, met een beetje hulp van het ziekenhuis is het dan eindelijk gelukt. Yinthe krijgt eindelijk een broertje of zusje. Het hartje is goed te horen en er is al langzaam iets meer dan een pinda te zien. 

Bij mij (papa Nick) slaat de stemming een klein beetje om als er allerlei extra echo's en controles gedaan moeten worden in het komende traject. Er waren lichte afwijkingen bij de geboorte van Yinthe (lager geboortegewicht oa) 

Ze is hartstikke gezond verder, dus waarom al die moeite al op voorhand. Mama Kim vindt het prima; zo krijg je de kleine al een paar keer extra te zien. Ook moet ze bloedverdunners gaan slikken, dit zou de groei moeten stimuleren bij ons 2e kindje.

Bij alle tussenliggende controles zijn er geen complicaties te zien. Ook de Nipttest die sindskort beschikbaar is, die op 3 grote chromosoomafwijkingen controleert, heeft geen afwijkingen laten zien. We snappen dat de verloskundige niet alles kan beoordelen natuurlijk, maar het vertrouwen is groot dat alles goed is. 3 dagen voordat we naar het ziekenhuis gaan voor de 20 weken echo is wel vrij duidelijk te zien dat het een jongetje wordt! 

De dinsdag erna, op Nick zijn laatste vakantiedag hebben we de 20 weken echo. Oma Carla, die samen met opa Joop een weekendje Maastricht bij ons doen, gaat ook mee. Onze zoon wil helaas niet volledig meewerken. Alles wat zichtbaar is echter wel goed, maar het onzichtbare is natuurlijk niet te beoordelen. Of we vrijdag de 21e kunnen terugkomen.

Vandaag gaat Kim met oma Henriette voor de 2e 20 weken echo. Nick zijn agenda is bomvol na zijn vakantie en heeft beslist niet mee te gaan. Verwachting is ook dat het niet zo spannend is aangezien dinsdag goed was en ook bij verloskundige was niks geks te zien. 

Des te harder komt de dreun als ik een appje in mijn pauze lees dat ik vrij moet pakken de maandag erop, want het gaat dus slecht met onze zoon. De darmpjes zien "wit" op de echo en ook bovenarmpjes en bovenbeentjes liggen wat achter op de groei, maar het ergste is dat duidelijk is dat het hartje er niet goed aan toe is.

We worden dus verwacht de maandag erop om een vruchtwaterpunctie te doen, van beide bloed af te nemen en opnieuw een echo met de kinder cardioloog erbij.   

Vandaag om 11.05 een afspraak voor de vruchtwaterpunctie. Ondanks dat Kim enorm bang is voor naalden valt het enorm mee. Binnen 10min waren we alweer buiten. We mogen even bijkomen in een kamertje waar 2 banken staan. Kim heeft beetje last van krampen, maar dit schijnt erbij te horen omdat ze door een spier heenprikken.

Vervolgens zijn we naar de prikpoli gelopen om van beide dus bloed te laten afnemen.  Beide tests zijn gedaan om nog een stukje uitgebreider naar erfelijke factoren te bekijken en chromosoom afwijkingen. Ze willen ook, ondanks dat de Nipttest goed uitviel toch ook nog een keer op Syndroom van Down testen. Omdat hartafwijkingen vaker voorkomen bij dit syndroom.

Het is ondertussen 12u en we besluiten om te gaan lunchen in het restaurant van het ziekenhuis. Om 14u is de echo met cardioloog, maar het heen en weer reizen hebben we geen zin in. 

Als onze pauze voorbij is gaan we naar de afdeling weer terug waar we vanochtend ook al waren. Een team van 3 staat ons op te wachten.  1 die de echo maakt, de cardioloog die mee kijkt en 1 die ik zou omschrijven als de notulist. Zij noteert alles wat er bevonden wordt. 

Schedel: normaal, middenrif: normaal, darmpjes: veel minder wit dan paar dagen terug. Zouden ze het misschien dan toch niet goed gezien hebben? Hebben we toch gezond kindje? Ze blijven wel heel lang het hart controleren, en er wordt tegen ons gezegd dat ze zo uitleg geven als ze er zelf uit zijn wat ze zien.

We worden naar het zelfde kamertje meegenomen als waar we vanmorgen mochten bijkomen van de vruchtwaterpunctie. Daar wordt al snel een papiertje met een normaal hart tevoorschijn gehaald en de cardioloog begint het hart van onze zoon ernaast te tekenen. Het is duidelijk dat dit allesbehalve goed is. Ze begint uit te leggen dat hij een AVSD en een HLHS heeft. (Ik ga hier niet verder op in omdat er genoeg sites zijn die uitleggen wat dit inhoudt.)

Ze kijken naar ons alsof het heel slecht nieuws is, maar bij mij dringt het nog niet goed door.. Ook omdat ze niet vertellen wat de consequenties dan zijn. Na dit gevraagd te hebben komt naar voren dat het te opereren is en dat het ook nog eens een laag risico met zich meebrengt. De levenskwaliteit is goed, het zal alleen geen topsporter kunnen worden, omdat ze het hart ten opzichte van een normaal hart tot ongeveer het niveau 75-80% kunnen brengen.

Ze vragen ons wel om goed na te denken wat we willen. Gaan we door met de geboorte, of gaan we voor een abortus. Het is en blijft een serieuze hartafwijking. Wij geven beide aan dat als het "enkel" een hartprobleem is wij er vol voor willen gaan. Mocht blijken dat het ook een chromosoom afwijking is (waarbij psychische klachten bijna altijd tot uiting komen) moeten we nog een keer heel goed nadenken. Zij vertellen verder dat er 2 ziekenhuizen zijn die hierin gespecialiseerd zijn. Leuven en Utrecht. En dat er 3 operaties nodig zullen zijn in de 1e 4 jaar. De 1e meteen na de geboorte, de 2e na 3-6 maanden en de 3e vanaf een jaar of 3. We kunnen even geen vragen bedenken, totaal uit het veld geslagen. Ik wil vooral weten wat houdt dat nou in voor het kind. kwaliteit van leven, maar ze blijven erg bij de lichamelijke feiten.

We gaan naar Opa Harry en Oma Henriette waar op Yinthe werd gepast en vertellen het nieuws, ook aan mijn ouders en broer Stefan in Heiloo. Verslagenheid slaat wel toe op dit moment.

Kim lijkt in mijn ogen erg positief, alsof het niet goed doordringt hoe ernstig het is. Ik heb hoe erg mijn mening ook al klaar, ik denk niet dat we dit kunnen. Levenlang hartpatient, krijgt onze oudste dochter nog wel genoeg aandacht? Hoe gaan we dit met werk doen? Utrecht is niet echt naast de deur, ik kan Kim dit niet alleen laten doen.. Hoop gedachtes gaan door mijn hoofd. Gelukkig kunnen we het even laten bezinken. In de avond hebben we het er met elkaar over, beide in tranen. Wat een keuze.. Het is geen keuze..  

Vandaag moet ik weer werken. Mijn hoofd staat er niet zo naar, maar volle agenda. Ik kan dit wel, het team heeft gelukkig de ochtend afgebeld, ik hoef pas om 11.30 te beginnen. Om 10.45 kom ik op het werk aan. Ik wil niemand aankijken, in de hoop dat ze er niet naar vragen. Mijn medepartner komt wel even een praatje maken uiteraard. Uitgelegd hoe de situatie is, en dit ging best goed. Ik geef aan de regiomanager te bellen dat er wel wat staat te gebeuren op privé-gebied. Op dat moment breek ik en kan het niet meer droog houden. Hij stuurt me via de telefoon weer naar huis.. Dit kan zo ook niet, ga naar je vrouw. De agenda is maar een agenda. Kim had mij gebracht, was net thuis en kon mij weer ophalen. 

Kim had onze dochter al wel een beetje ingelicht dat het niet zo goed gaat met de baby in de buik. Aangeslagen stap ik in de auto. Yinthe was mee met ophalen. Ik vertel tegen haar dat als ze vragen heeft waarom we zo verdrietig zijn of als ze iets wilt weten over haar broertje dat ze het gewoon moet vragen. Ze is 4, maar ze merkt uiteraard wel dat er iets speelt. 

Vervolgens zegt ze binnen 5 seconden: Papa, wat gaat mijn broertje doen in de lucht? in de lucht wat bedoelt ze? Ja als hij een sterretje is aan de hemel? BAM! Dat was net het zetje om helemaal te breken.. Ik barst in huilen uit. Als we thuiskomen gaat het enigszins wel weer, maar werken zit er absoluut even niet in.

In de middag maken we een lijstje wat we moeten regelen. Beide opties nog steeds openhouden. Het is erg confronterend om te lezen als je kiest voor abortus. Je voelt al dat dit erg is, maar na het lezen van het document van het Vumc is het nog erger.. Hij is wel superhandig en extreem goed qua informatie. Ik zal deze hieronder linken. 

Doet mijn uitvaartverzekering nog iets in de kosten? Het zijn vragen die je hebt, waar je eigenlijk geen antwoord op wilt, maar wel rekening mee moet houden.. 

Kiezen we voor laten leven: Ronald McDonald huis, hoe werkt dat? Wat kan ik regelen met werk? Hoelang blijft onze zoon in het ziekenhuis per operatie? Ook hier veel vragen, maar een stuk aangenamer om uit te zoeken. Verder ook wat meer verdiept in wat zo'n afwijking nou inhoud, wat heeft onze zoon nou precies. Is daar mee te leven? 

Daarom ben ik daarna gaan zoeken naar verhalen van mensen die een vergelijkbaar hartenkind hebben, en hoe die groter groeien. Hoe zijn ze eronder? Het was lastig te vinden, maar de foto's en verhalen die ik tegenkom doen mij enorm goed. (Vandaar ook deze site) Ik zie op de foto's stuk voor stuk lachende kinderen die plezier hebben in het leven. Ook duidelijk naar voren komend dat over de operaties niet licht gedacht moet worden, maar het is het resultaat wat telt! Het blijft lastig, maar ik kan niet mijn zoon geen kans geven als het "alleen" het hart is. 

https://www.vumc.nl/afdelingen/patientenfolders-brochures/zoeken-alfabet/A/afbreken_zwangerschap.pdf

Kim is vandaag met haar beste vriendin en de kinderen even naar de binnenspeeltuin. Ochtendje vrij voor mij. Na weer een kort nachtje, ik was al om 5.30 wakker, ben ik vastberaden om vandaag achter wat cijfers te komen qua slaging van operaties, prognoses, leefbaarheid, complicaties etcetera en dit meteen op papier te zetten. Het is nog best lastig, want een hoop cijfers zijn gebaseerd op relatief lang geleden, waarin het slagingspercentage nog lager lag. Blijven opletten dus met wat je meeweegt in je oordeel. Alle cijfertjes naast elkaar liggend maakt de keuze nou weer niet echt gemakkelijker. Ondanks dat dat natuurlijk wel de hoop was geweest. Voelt ondertussen wel als de langste week van mijn leven..

Ook het kladje wat we hebben gemaakt maar even digitaal gemaakt en printen. De printer staat boven, als ik daar kom maar 2 blaadjes. Waarom nou? Oh gele kleur is op, dan maar ff op zwart alleen zetten. Kan niet bij HP! Gefrustreerd en de emoties meegenomen wil ik mijn ongenoegen uiten door een e-mailtje te sturen naar ze. Iemand moet de zondebok zijn in mijn humeur! Als dit bijna onmogelijk blijkt zonder bijna alles te moeten opgeven qua adres, telefoonnummer etc geef ik het toch maar op.. 

Het is ondertussen middag geworden en ik wil afleiding. Even niet alleen met je gedachtes. Bioscoopje? Lego? (grote hobby) even ergens wat eten? wacht eten? Ik heb nog niks gegeten!

Ik weet het nog even niet, wel even lekker keihard muziek aangezet.

Vandaag weer naar het ziekenhuis. Dit keer een team van 5, waarvan 2 cardiologen die naar de echo die gemaakt wordt kijken. Na lang kijken komen ze tot de conclusie dat wat vorige week eruit kwam, dat nu ook weer het geval is. Kortom, geen veranderingen dus. We worden weer meegenomen naar hetzelfde bespreekkamertje als de vorige keer. De 2 kinder cardiologen zitten tegenover ons en vertellen hun bevindingen. Wat voor ons belangrijk is: vragen stellen en antwoorden krijgen. We zijn het helaas in de afgelopen dagen niet eens geworden over het te nemen traject, wat de situatie nog vele malen lastiger maakt. Er is geen goed of fout, je zou deze keuze niet hoeven te maken, maar het zou aanzienlijk schelen als we het eens zijn. Helaas..

Wat ik vooral wil weten is hoe ziet het leven eruit als het wel geboren wordt. de "nieuwe" cardioloog (die er de vorige keer niet was) legt het zonder omwegen gelukkig duidelijk uit. We hebben te maken met een zeldzame hartafwijking. Ja de AVSD komt voor, ja de HLHS komt voor, maar tegelijk is een uitzondering. Hij legt ook uit dat in de medische wereld niet 1+1=2 maar vaak 1+1= 4. We kunnen er dus rekening mee houden dat er buiten deze 2 problemen er grote kans is op complicaties, of problemen waar ze geen rekening mee hebben gehouden. De operatie die moet gebeuren is echter niet zeldzaam. Echter we moeten rekening houden met hoger risico op overlijden tijdens operatie. 10-15%

Als wel alles meezit qua operaties dan hebben we nog het probleem dat de rechterkamer veel groter is dan de linker. Een normaal hart is erop gebouwd dat het linker harder werkt dan de rechter. Na de bevalling zou de rechterkant dus minder hard hoeven te werken. Bij ons is dat het omgekeerde. Dat betekent dat het hart extra belast wordt. Verwachting is dan ook dat het hart ergens tussen de 30 en 40 jaar meegaat in het beste geval. 

Hij legt dan ook uit dat enige wat overblijft is harttransplantatie tegen die tijd. Hij legt uit dat je op een wachtlijst komt en dat helaas niet iedereen op tijd geholpen wordt. Stel dat ook dit weer volledig meezit en de transplantatie door kan gaan, dan zal het nieuwe hart maximaal een jaar of 15 meegaan. Kortom: maximale levensverwachting 55 jaar. Hij vervolgt te zeggen dat je dus rekening moet houden dat je eventueel de kans op kinderen voor onze zoon kunt bepalen, want hij zal dan weer de afweging moeten maken of hij het risico wilt nemen om zijn kinderen niet te zien opgroeien. 

Op jongere leeftijd kan hij het mentaal moeilijk krijgen. Met z'n vriendjes voetballen, en niet mee kunnen komen in de spits zijn stomme voorbeelden waar je niet aan denkt, maar kunnen voor minderwaardigheidsgevoel zorgen. Ook een electrische fiets zal nodig zijn hier in de heuvellandschappen van Limburg. Ook de operaties die volgen zullen "tikjes" mentaal opleveren. We kunnen nu enkel van 3 operaties uitgaan, maar bij complicaties zullen er natuurlijk gauw meer volgen. 

De testen die vorige week zijn afgenomen zijn nog niet allemaal binnen, maar de 1e wel. Deze uitslagen kwamen eigenlijk neer op de Nipttest, deze weken niet af van de eerdere test. Helaas was dit ook niet waar we op zaten te wachten, we wilden de andere testen weten. Helaas zal dit nog een weekje duren. Helaas dus nog een week extra ellende.

Omdat we niet meer op 1 lijn zitten qua hoe nu verder, krijgen we hulp aangeboden vanuit het ziekenhuis. Dit houdt in dat we ieder geval beginnen met een uur samen in gesprek te gaan samen met een persoon vanuit het ziekenhuis. We hebben immers nog maar 2.5 week om een beslissing te nemen. Maandag komen als het goed is ook de uitslagen binnen van het overige, uiterlijk dinsdag. Mocht dit slecht nieuws brengen dan zijn we in dat geval er namelijk wel samen uit dat we de zwangerschap afbreken.

De dag erna hebben ze voor ons geregeld dat we in het ziekenhuis van Utrecht ieder geval nog een gesprek hebben hierover. De cardioloog zegt dat ze in hun team elkaar goed kennen en weten van elkaar wat ze denken en vinden. Het kan verfrissend werken als iemand anders zijn of haar visie hierover geeft. En zij moeten immers ook de ingreep doen. 

Deze week is dus helaas alleen maar zwaarder geworden. Niet alleen beslissen we over onze zoon zijn leven, ook moeten we ineens kijken naar onze relatie.. Het heeft weer de nodige zuchten, steunen en tranen tot gevolg, en dan is het vandaag nog maar dinsdag..

Vandaag even complete afleiding! We gaan naar een grote winkel net over de grens, gespecialiseerd in vissen. Het staat bij ons beide op de wensenlijst. Na de lunch in een restaurantje hebben we in de middag op marktplaats een aquarium gekocht. De koopavond was goed voor zand, plantjes en aankleding. Vissen komen later.

Ook in de avond kreeg ik reactie op een bericht die ik vorige week gestuurd heb naar iemand die 17 jaar geleden een AVSD dochter heeft gekregen. Wat een fijn persoon en wat een positiviteit. Ze vertelt ook over kindje in haar klas die ook zo lekker positief door het leven gaat. De verhalen doen me goed, maar maakt het meteen ook weer een stukje moeilijker.

Gisteren zijn we naar mijn ouders gereden, zodat we vandaag op tijd in het Wilhelmina Kinder Ziekenhuis kunnen zijn. Als we verder gaan wordt hij hier geboren en geopereerd. 

De artsen kijken ook hier uitgebreid of ze op een andere conclusie komen dan in Maastricht. Ze komen na ongeveer 45min op dezelfde conclusie. Niet dat we anders hadden verwacht, maar toch.. De artsen leggen op hun manier nog eens uit wat het voor ons inhoudt. Het ziet er in mijn ogen gewoon slecht uit.. Ik weet niet meer voor wie het nog leuk is om verder te gaan.. Hoe dan ook, de uitslagen van bloedtesten komen vanmiddag pas. Voor Kim is dit nog een belangrijk punt.

Als er in de middag wordt gebeld blijken de testen goed uit te pakken. De artsen zeggen er wel bij dat zulke zware hartafwijkingen, ondanks dat de testen niks laten blijken er toch psychische klachten kunnen zijn. Ze hebben tijd voor de hoofdstukken en de 1e alinea's van het verhaal te lezen, maar het hele verhaal kennen ze niet. Voor mij is het duidelijk, maar Kim kan niet op 1 lijn met mij komen..

Na een heel zwaar en emotioneel weekend is het vandaag beslis dag, gaan we verder of niet..

We zijn het niet eens geworden en dat houdt in dat  Kim in dit geval het laatste woord heeft, het is haar lichaam. We laten Lennon geboren worden. Voor kim is het glas duidelijk half vol, bij mij is ie ver leeg.. We kunnen op dit moment niet verder uit elkaar staan. Alles gaat door mijn hoofd.. Hoe moeten we in hemelsnaam samen hierdoorheen komen? Hoe kun je hiervoor kiezen? Kost dit de relatie?  Welke route ik ook bewandel, ik zie even geen licht aan het einde van de tunnel..  

Goed, we gaan dus verder, wat houdt dat in?  Voorlopig houdt dat in dat we elke 4 weken een echo van het hartje krijgen en elke 2 weken een groei echo bij de gynaecoloog. We zullen in week 37 van de zwangerschap naar Utrecht gaan om daar de bevalling in te leiden, het zou vervelend zijn als het halverwege de A2 wordt geboren.

24 weken echo

Vandaag is Kim alleen naar de 1e controle gegaan. Vandaag ieder geval te horen gekregen dat we 4 september de eerste keer bij de psycholoog terecht kunnen om er samen uit te komen. Er is wel iets meer rust nu een week later na de beslissing. We hebben afgelopen zaterdag weer voor het eerst met elkaar samen ergens gaan eten, zonder ijzige kou.. Verder heeft ze vandaag weer een echo gekregen, wel leuk een 4d echo.

Ik heb moeite om te binden, bang om straks weer teleurgesteld te worden bij geboorte.. Alles voelt nog wel dubbel. Kinder kamer in orde maken? laten we niet teveel doen in geval het misgaat bij 1e operatie straks.. 

Op het werk had ik een klant die toevallig in de vriendenkring een kinderhart chirurg heeft zitten. Hij werkt in Duitsland, prof. Dr. Bennink. Ik moest maar eens met hem spreken. Ik verwacht hier geen wonderen van, maar elke hulp is meegenomen natuurlijk. Gisteren heb ik hem een mailtje gestuurd en in de avond kreeg ik al reactie. We hebben afgesproken om vandaag in de avond even contact met elkaar te zoeken.

Hij vertelt me de resultaten en ervaringen die hij heeft in zijn ziekenhuis. Deze zijn aanzienlijk beter te noemen dan in Nederland. Slagingskans, ervaring, hoe ze te werk gaan ten opzichte van Nederland, open kaart spelen. Wat een genot om deze man te spreken. Wij willen naar Keulen! Enige is dat we maandag even het antwoord van CZ moeten afwachten. Het is helaas voor ons een niet gecontracteerd ziekenhuis. Zoals het er vandaag uitziet gaan ze de kosten van een Nederlandse behandeling betalen. Alles wat het erboven kost is voor ons.

Gelukkig heeft Dr. Bennink aangegeven dat de kosten in Duitsland vergelijkbaar zijn, of iets lager, dus ik maak me hier nog even geen zorgen over.

Na een tijd te zijn weggeweest hier weer even een update.

Na een enorme berg procedures en eindeloos geduld en aandringen bij CZ hebben we dan toch voor elkaar gekregen dat we naar Keulen mogen. Ze betalen conform het Nederlands tarief, dus theoretisch zou er nog een rekening kunnen volgen, maar zo ziet het er voorlopig niet uit ieder geval. 

Kim is vandaag met haar vader naar Herzzentrum in Keulen. Daar krijgt ze uiteraard maar weer eens echo's en hun visie op het geheel, met afsluitend de grote Dr. Prof. Bennink. 

Hij is heel open en eerlijk naar ons toe. Hun overlijdenskansen staan op dit moment op 7%. Het allerlaagste wat we tot nu toe hebben gehoord. Ze zouden het dan ook raar vinden na de echo's van vanmorgen als hij het niet zou redden. De te opereren aderen zijn normaal tot groot op dit moment, wat de slagingskansen bevorderen. Een enorme opsteker natuurlijk! 

Het liefst zouden ze zien dat Kim vanaf week 37 in het ziekenhuis zou blijven tot en met week 39. Als hij dan niet geboren is dan gaan ze 'm halen. Dit vinden we wat enthousiast en zijn zelf geneigd om eind week 38 naar Keulen te gaan. Ook omdat ze toch niet meteen gaan opereren na de bevalling en het nu maar een uurtje rijden is. Ze gaan niet meteen opereren omdat ze eerst de moeder kind band willen versterken en de borstvoeding op gang laten komen. Uiteraard zorgen ze er wel voor dat de hersenen geen zuurstoftekort krijgen.

We houden de controles nog in het ziekenhuis in Maastricht, waar ze met name de baarmoedermond in de gaten zullen houden. Als hij verkort zit de bevalling eraan te komen en zullen we alsnog eerder naar Keulen gaan. 

Het cruciale geboortegewicht is 2500gr. Vandaag werd hij al gemeten op 2400gr. Wat genoeg ruimte geeft om de komende weken nog iets mis geschat te hebben. Dus ook dit ziet er goed uit.

De eerste operatie is het meest cruciale verteld Dr. Bennink, maar duurt ongeveer maar 3.5u.

Hij zal dan ongeveer een weekje op de IC liggen, maar als alles voorspoedig gaat daarna naar de gewone afdeling gaan. In het begin ook op de IC omdat ze na de operatie wel de huid zullen sluiten, maar vanwege de zwellingen nog niet de rest. 

Kortom we kunnen af gaan tellen naar de bevalling. met nog 3 a 4 weken te gaan wordt het nu op dit vlak weer steeds een beetje spannender. Meer dan afwachten gaat nu niet..

Alles ingepakt de afgelopen dagen. Er waren geen verdere bijzonderheden meer. We stappen vroeg in de auto want we moeten om 8.30 in Keulen zijn. Gelukkig in de spits, donker, regen en een onbekende weg. We komen een paar minuutjes te laat. Beetje onervaren gaan we de Frauenklinik in. Na rondvragen moeten we ons aanmelden voor opname. Dit duurde nogal lang want blijkbaar komen er niet veel Nederlanders in dit ziekenhuis. Het formulier van CZ wordt niet goed begrepen en ze weten niet goed hoe ze dit moeten verwerken in hun systeem. Als dit na 20min gelukt is mogen we naar boven.

Daar staat een echte Duitse niet erg gelukkig te wezen. We hadden er om 8u moeten zijn volgens haar. We hebben niet echt zin in een wellus nietus spelletje dus gaan hier maar niet op in. We worden wel gewoon geholpen ook gelukkig.

Na de intake mogen we naar de Kreisssaal. Dit is de verloskunde afdeling. De wachtkamer is nogal ouderwets. Waar wachten we eigenlijk op? De "vriendelijke" mevrouw van net had gezegd dat ze binnen een uurtje bij ons zullen komen. Uiteindelijk na 2,5u wachten worden we naar boven gestuurd om de kamer te betrekken. Beetje rommelige eerste indruk dus van hoe het er hier aan toe gaat. 

Goed getimed lijkt het, want de eerste weeën komen vandaag opzetten. Na de eerste dag valt vooral de eenvoud op in het ziekenhuis. De kamer is letterlijk een kamer met een wastafel en een kastje. Zelf handdoeken meenemen, geen entertainment in welke vorm dan ook. Eten is in buffetvorm 3x per dag. De weeën zetten niet door helaas, dan maar weer wachten op het inleiden. Informatieverstrekking is matig te noemen, we moeten alles zelf vragen. Wanneer gaan we eigenlijk inleiden. In de komende dagen horen we dat ze zondag gaan inleiden.

Vandaag gaat het feest dan eindelijk beginnen. "we" worden ingeleid. Zou het in de ochtend zijn? of later pas? Bij het wisselen van de dienst van de zusters vraagt Kim wanneer het nou gaat gebeuren. De zuster had eigenlijk verwacht dat dit al gebeurt zou zijn, dus vandaag zit het er niet meer in helaas.. De volgende dag op 4 december gaat het inleiden dan eindelijk beginnen. Met een infuus in de arm en een tampon inwendig om de baarmoederhals zacht te maken is het dan eindelijk begonnen. Geen idee hoe snel zoiets gaat, maar bij de uitleg blijkt dat de tampon er ongeveer 24u in blijft zitten, dus met een beetje pech/geluk wordt hij geboren met sinterklaas.

De volgende dag blijkt echter dat er nauwelijks weeën komen van het infuus. Er wordt gestart met tabletten, om de 4u aan de CTG en kijken of er eindelijk weeën komen. Het duurt allemaal veel langer dan we dachten. 

Vandaag is een vruchtbare dag. Niet alleen bij ons gaat het in de avond eindelijk van start, ook in Heiloo bij de broer en zijn vriendin gaat het al beginnen. 7 weken te vroeg wordt neefje Tygo geboren. Een paar uur later is ook Kim in de verloskamer om een nachtje door te halen, of een vlotte bevalling en 2 personen bij de Bakkertjes erbij.

Anders dan de rest van het ziekenhuis is de verloskamer een zeer nette ruime. Bankstel, verschillende mogelijkheden om te bevallen. een zeer groot bed en bad. Allemaal goed geregeld. Het personeel is erg kundig, blij dat we hier zijn.

Omdat de bevalling redelijk normaal is wat betreft de hartafwijking zal ik hier niet veel over vertellen. Helaas lag hij net als Yinthe verkeerd om, sterrenkijker. Dus op gegeven moment moest het snel gaan, vacuumpomp, 3x persen en hij is geboren op 07-12-17.

De bevalling was helaas zwaarder dan de bedoeling was voor hem. Vacuumpomp, navelstreng om de nek, lengte van bevalling wordt hij 1 minuut bij Kim gelegd, papa gauw de navelstreng doorknippen en door naar 3 deuren verder, die ze al hadden laten zien van tevoren dat hij daar naar toe zou gaan. Nu niet alleen vanwege het hart, maar ook omdat hij het erg zwaar heeft. We moeten nog 2,5u wachten voor we hem konden zien op een brancard in een couveuse. Ook nu kunnen we 'm maar 2 minuten zien want de zuurstof voorraad op de brancard is beperkt. Hij wordt gebracht naar de Intensive Care.

Vanaf hier zal ik in het volgende blog verder gaan naar post-bevalling. Tabblad bovenaan kun je gewoon verder lezen.